In mijn vorige post had ik het over angsten overwinnen.
Ik als held betreft snijden, prikken en operaties moest ik noodgedwongen mijzelf over deze angsten heen zetten.
Vanaf januari liep ik bijna elke dag het ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Mijn lijf was gesloopt van 34 weken niet slapen. Mijn bloeddruk was van mega laag naar op het randje van er moet wat aan gedaan worden.
Elke controle moest er gerikt worden. Ik denk dat ik alle prikkers in het ziekenhuis heb gezien. Dus mijn bloedprikangst was vertrokken als sneeuw voor de zon.
10 februari is de dag dat ik al mijn angste onder ogen moest zien. Een infuus in mijn arm (iets met jeugdtrauma bij opa’s en oma’s met blauwe handen) een ruggenprik (serieus achter mijn rug gebeurd het) en dan de operatie zelf.
Maar ik had geen keus dus gaf me er aan over. En guess what? Het viel allemaal zo mee.
En kijk wat ik er voor terug heb gekregen.
Omdat ik me zo druk had gemaakt over de operatie zelf had ik geen moment gedacht aan de dagen en het herstel erna.
Jeetje die eerste nacht viel even tegen. Pijn, misselijke van de morfine en nog meer prikjes. En dan nog niet te praten over het totaal afhankelijk zijn van je omgeving.
Maar ik ben weer redelijk back on the road ( buiten het slaap gebrek) en als ik op alles terug kijk is er een les die ik heb geleerd:
“ het is belangrijk om je niet blind te staren op een moment maar kijk naar het gehele proces” dan sta je niet voor verrassingen.
Kijk jij ook verder?Activeer om grotere afbeelding te bekijken,
